…

Nie zdążyliśmy nadać Jej imienia. Była 6-8 tygodniowym maluchem i jedną z atrakcji dla dzieci. Dzisiaj rano Magdę zaniepokoiło jej zachowanie. Okazało się, że ma bardzo powiększony, wzdęty brzuch. Po otrzymaniu serii leków na chwilę się ożywiła. Kilka godzin później odeszła. Wcześniej zdążyła otrzymać kolejną porcję leków. Kiedy wychodziłyśmy z Azylu, jej łapki zaczęły się rozjeżdżać. Wyjęłam ją z transportera, podałam od razu kolejną dawkę leków, ale wiedziałam, że to już koniec.

Tak samo tydzień temu odszedł maluch, któremu nie mogliśmy podarować nawet kilku dni. Dlaczego? Ponieważ zepsutej zabawki nie opłaca się naprawiać. Kiedy przestanie działać, można ją wyrzucić. Tak jak można wyrzucić za stodołę zwłoki królika, który udusił się w rękach dziecka.

Podobno w agroturystyce, z której zabraliśmy 123 króliki, dzieci uczyły się empatii. Zdolności współodczuwania. Wiem, to brzmi jak żart, ale są ludzie, którzy w to wierzą. Ludzie, którzy uważają, że coś sobą reprezentują, a tak naprawdę wykorzystują swoją przewagę i krzywdzą tych, którzy nie mogą się obronić. Zarabiają na krzywdzie innych, wmawiając innym, że to jest w porządku. Przecież ta puchata kulka nic nie czuje. Nie odczuwa bólu, nie odczuwa strachu. To takie proste. Przecież umierający królik nic nie czuje. Po prostu się dusi. Przestaje przełykać, staje się siny, wpada we wstrząs. Czy to boli? Nie, na pewno nie. To przecież tylko królik. Ten sam królik, który na twarzach Waszych dzieci wywoływał uśmiech. Ten sam królik, za zabawę, z którym musieliście zapłacić 15 zł, a kiedy przeprowadzaliśmy interwencję, burzyliście się, że Wam to uniemożliwiamy. Ten sam królik, na którego śmierć to Wy powinniście patrzeć – w ramach lekcji empatii.

Lars piszczy za każdym razem, kiedy dotykam jego potężnego brzucha. Walczy, ale sytuacja jest krytyczna. Tilda przyciska tylną część tułowia do podłogi. U kilkudziesięciu królików wdrożyliśmy leczenie kokcydiozy. U pozostałych wdrożymy w poniedziałek.

O tym, czym jest kokcydioza, możecie przeczytaj tutaj.